- http://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/od-jajeczka-do-blastocysty-tak-rodzi-sie-zycie,321267.html
Dokładnie rok temu się zaczęło, mniej więcej.
Rok temu nawet nie podejrzałam, że przyjdzie mi zmierzyć się z największym wyzwaniem mojego życia, walki o życie.
Rok temu byłam niepoprawną optymistką, w najgorszych źle odnajdywałam dobro.
W mojej błogiej nieświadomości i w 2 komórkach kryło się wyzwanie, które zakwestionowało moje całe podejście do świata i życia.
Nie sądziłam, iż ja sama potrafię zapędzić się w taki mrok.
Nie wiedziałam, że można się tak bać, iż każdy ruch, każdy oddech sprawia ból.
Nie sądziłam, że strach tak bardzo może zmienić podejście człowieka do wszystkiego w co wierzy, jak wierzy.
Nie wiedziałam, że można się czuć tak przerażająco samotnie.
Przez następne tygodnie, miesiące miałam wybrać się w podróż w odmęty mojej świadomości. Miałam zostać sprawdzona moja wytrwałość i poświęcenie w dążeniu do celu.
Miałam poznać siebie, po tej drugiej stronie lustra.
Kiedy leżałam, wiele razy chciałam się poddać. Chciałam się zbuntować. Ale chwilę potem pojawiała się świadomość, co jest na szali.
Każda próba radości kończyła się zagrożeniem. Zawsze kiedy próbowałam powiedzieć "Już jesteśmy bezpieczni, już jest dobrze", coś się działo, coś miało znów podważyć moją wiarę.
Tego dnia zaczęło się coś, co miało zostawić mnie wrakiem emocjonalnym i psychicznym.
Ale zaczęło się też coś, co miało odmienić moje życie na lepsze.
Bo po każdej burzy wychodzi słońce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz